Wednesday, December 5, 2012

Bütün gece aklıma o gelmişti. ortak bi arkadaşımızın düğünündeydim. sevgilim bütün ısrarlarıma rağmen benle gelmemişti. yalnızdım. arkadaşıma baktığımda onu hatırlıyordum. bir yandan da onu düşündüğüm için sevgilime ihanet ediyormuşum gibi bir utanç duygusuna kapılıyordum. acaba düğünden haberi var mıydı. aslında onu senelerdir aramamıştım. öfkeliydim, kırgındım. son zamanlarda öfkemin ve kırgınlığımın azaldığını hissediyordum aslında. hiçbişey için karşındakini bir ömür boyu suçlayamazsın sonuçta. sonra telefonum çaldı. arkadasıyla maç izlemekte olan sevgilim benle konuşması gereken bişey olduğunu söyledi. düğünden fırladığım gibi çıktım, aslında hiçbi belirtisi olmamasına rağmen ne diyeceğini hissetmiştim. belki de duygusal olarak en yaralandığım andı onu iskelenin önünde beklediğim an. saçlarım topuz, topuklu ayakkabılarım ve elbisemle bulunduğum yere hiç yakışmıyordum. sonra o geldi, tahmin ettiğim şeyleri söyledi. bende olmayan ne vardı ki dedim. gitti. hiçbişey hissetmedim, bıçak kesse kanım akmaz gibiydi o an. hiç ağlamadım. hiç düşünmeden onu aradım, düğünü söyledim. oralardaymış yanına gittim. üç sene önceki gibiydi hersey. kimseye bişey anlatmadım o gece. hiçbişey yokmuş gibi davrandım. az önce sokak ortasında üç senelik ilişkisinin bittiğini öğrenen kadın ben değildim. sanki üç sene öncesinden devam ediyormuş gibiydim.  hala düşündükçe hiç ağlamamama şaşırıyorum. ben ki başım ağrısa ağlamaya başlayan bi insanım. diğer ortak arkadasları, ailesini, işini, okulunu konuşurken iyiydi herşey. sabah olana kadar bira içip konuştuk. ve o gün son oldu. damdan düşer gibi kimsenin hayatına girmeye hakkım yoktu. ertesi gün çok ağladım. yakınımda herkese başıma geleni binlerce kez anlattım. bikaç gün ağzıma bi lokma yemek bile atamadım. zamanla acın geçecek dediler, inanmadım. tuhaftır bu sefer hiç öfke duymadım. eskiden olsa ağzıma gelen küfürleri etmek için bin kez telefon açardım. yapmadım. dostlarım yanımda oldular. en beklemediğim insanlar en çok desteği veren oldu. beni yalnız bırakmayan, telefonda saatlerce dinleyen, bana evini açan. annem bu kadar kaptırdığını bilmiyordum dedi, babam kızımın da kalbini kıran bi erkek çıktı erkekler böyledir dedi, halalarım güç ve moral verdi. hikayeler dinledim. kitaplar okudum. zamanın herşeyin ilacı olduğuna inandım. toparlandım sandım. bu sabah çekmeceleri toplarken o gecenin düğün davetiyesi çıktı. bu hikayeyi ağlayarak yazdım.

2 comments:

  1. ben senin halalarını tanımadan çok seviyorum kuzu'm. bunu demiş miydim daha önce bilmiyorum. eğer bir halam olsaydı, seninki gibi olsun isterdim. :)

    ReplyDelete
  2. Canımm! Cok sevindim ben de çok seviyorum zaten farkındasındır herhalde. :)

    ReplyDelete